دوش وقت سحرازغصه نجاتم دادند   

وندرآن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بی خودازشعشعه ی پرتوذاتم کردند

باده ازجام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بودوچه فرخنده شبی

آن شب قدرکه این تازه براتم دادند

بعدازین روی من وآینه ی وصف جمال

که درآنجا خبرازجلوه ی ذاتم دادند

من اگرکام رواگشتم وخوشدل چه عجب

مستحق بودم واین ها به ذکاتم دادند

هاتف آن روز به من مزده ی این دولت داد

که بدان جوروجفاصبروثباتم دادند

این همه شهدوشکرکزسخنم می ریزد

اجرصبری است کزان شاخ نباتم دادند

همت حافظ وانفاس سحرخیزان بود

که زبندغم ایام نجاتم دادند